Biografia
Eugeniusz Wierzbicki, polski architekt, absolwent wydziału architektury na Politechnice Warszawskiej z 1936 roku. W czasie wojny był więźniem niemieckiego oflagu. Należał do Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP). Eugeniusz Wierzbicki urodził się w 1909 roku w Chanżekowie. W 1936 roku ukończył wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej. Do wybuchu II wojny światowej prowadził pracownię architektoniczną. We wrześniu 1939 został powołany do wojska, do obrony Polski przed wojskami niemieckimi. W trakcie walk dostał się do niemieckiej niewoli, kolejne lata wojny spędził w Oflagu Arnswald a następnie Gross Born. W niewoli zajmował się pracą dydaktyczną, prowadził wykłady z architektury dla współwięźniów, zajmował się scenografią w obozowym Teatrze Symbolów, redagował pismo "Za drutami".
Wacław Kłyszewski urodził się w 1910 roku w Warszawie. ukończył wydział architektury na Politechnice Warszawskiej.
Jerzy Mokrzyński urodził się w 1909 roku w Rzeszowie. Jego ojciec konsul polski w Szwecji, trafił tam z rodziną jeszcze w 1914 roku.
Przed migracją
Wszyscy trzej architekci poznali się jeszcze na studiach na Politechnice Warszawskiej, pod koniec lat 20 tych ubiegłego wieku.
Studiowali między innymi pod kierunkiem takich profesorów jak Rudolf Świerczyński czy Czesław Przybylski dzięki którym zafascynowali się modernizmem.
Jeszcze na studiach startowali w wielu konkursach architektonicznych i doczekali się kilku realizacji swoich projektów: Wolna Wszechnica w Łodzi (1937 r.), Bank Gospodarstwa Krajowego w Poznaniu (1937 r.) czy Komunalna Kasa Oszczędności w Radomiu (1938 r.).
Ich współpracę przerwał na 6 lat wybuch wojny.
Migracja — motywacja
W 1945 roku wszyscy trzej spotkali się w Biurze Odbudowy Stolicy.
Nazwa "Tygrysy" wzięła się od ich faktycznej bezkonkurencyjności. Ich projekty wygrywały większość powojennych konkursów czy to na dzielnice mieszkaniowe czy budynki użyteczności publicznej. Ich najsławniejszymi projektami były: osiedle Muranów powstałe na ruinach Getta Warszawskiego), , Dom Partii w Warszawie przy placu De Gaullea, dworzec kolejowy w Katowicach (przykład polskiego brutalizmu).
W 1966 roku podjęli się realizacji projektu budowy Muzeum Sztuki Współczesnej w Skopje.
Co ciekawe autorem pierwszego projektu Muzeum Sztuki Współczesnej, który jednak nie doczekał się realizacji był inny, wybitny polski architekt Oskar Hansen. W jego założeniu Muzeum miało składać się z kilku ruchomych, parasolowatych platform, które w zależności od potrzeb można było schować pod ziemię. Dachy platform miały być porośnięte trawą, tak by schowane wtapiały się w zieloną przestrzeń i mogły służyć jako miejsce wypoczynku.
Ten projekt jednak, ze względu na koszty ale też nowatorskość podejścia do architektury i przestrzeni nie został zrealizowany.
Być może większa, w tym względzie, zachowawczość "Tygrysów" sprawiła, że to właśnie ich projekt można oglądać w Skopje do dziś. Faktem jest, że budynek Muzeum Sztuki Współczesnej jest uważany za jeden z lepszych i ciekawszych przykładów architektury postmodernistycznej w Skopje.
