Teresa Prokopowicz Šaurek od ponad trzydziestu lat mieszka w Macedonii, w Skopju. Urodziła się w Polsce, w okolicach Łodzi. Ze względu na historie rodzinną i konflikt rodziny z władzami PRL jej rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania. Od dziecka marzyła, żeby zostać lekarzem, jej drugą pasją byłą muzyka. W Polsce ukończyła średnią szkołę muzyczną. Jednak to medycynę wybrała na przedmiot studiów. W wieku dziewiętnastu lat rozpoczęła naukę na Akademii Medycznej w Łodzi. W Łodzi poznała też swojego męża, wtedy Jugosłowianina, dziś Macedończyka. Po niecałym roku znajomości postawiła wszystko jedną kartę i wyjechała z mężem do Macedonii. Nie znając dobrze języka odkładała myśl o medycynie na później i zaczęła studia na Akademii Muzycznej, na wydziale pedagogicznym, a następnie Literaturę Jugosłowiańską na Uniwersytecie Cyryla i Metodego w Skopju. Z takim wykształceniem trafiła do pracy w Radiu i Telewizji w Skopju. Pasja do muzyki wygrała. Jeszcze w trakcie jej studiów pojawiły się dzieci. Mimo to nie zrezygnowała ani z pracy, ani z życia rodzinnego. Jednocześnie pracowała w radiu, hobbystycznie pracowała z mężem przy realizacji sztuk radiowych i teatralnych, zajmuje się domem. W latach osiemdziesiątych angażowała się w działalność polonijną. W strukturach polonijnych działa nadal. Niestety, jak sama przyznaje, w radiu już nie pracuje.

Teresa urodziła się w Polsce, w Pabianicach, w województwie łódzkim. Wraz z rodzicami i rodzeństwem często zmieniała miejsce zamieszkania. Głównym powodem była niechęć władz PRL-u do jej rodziny. „No więc ja w Polsce mieszkałam różnie, w różnych miejscowościach, dlatego że moi rodzice byli przerzucani, ciągle gdzie indziej. Ojciec z racji swojego pochodzenia był prześladowany, represjonowany w PRL-u, więc tym sposobem dawano mu do doznania, że jest pod pewnym takim okiem cały czas.” Od dziecka marzyła o medycynie. Być może inspiracją dla niej byli rodzice, oboje lekarze. Drugą pasją była muzyka. Początkowo jednak nie wiązała z nią życia. Ukończyła średnią szkołę muzyczną, ale na studia wybrała medycynę, na Akademii Medycznej w Łodzi. Studiów w Łodzi nie ukończyła. Na pierwszym roku, w wieku dziewiętnastu lat poznała swojego męża, Macedończyka przebywającego w Polsce na stypendium Rządu Polskiego. Mąż, wtedy jeszcze chłopak, był reżyserem teatralnym, jeździł po całej Polsce. Nie mieli zbyt dużo czasu, żeby się poznać.

Teresie trudno określić, kiedy poczuła się w Macedonii jak u siebie. Czy to w ogóle nastąpiło?
Cały czas tęskni za Polską i cały czas marzy i planuje powrót. Choć w jednej z kawiarnianych rozmów przyznała, że dzisiejszej Polski nie poznaje, gubi się w jej pośpiechu. Bardzo aktywne życie w Macedonii, praca w radiu, przy sztukach teatralnych, działalność polonijna, tłumaczenia książek, pomoc Polkom w zaadaptowaniu się w nowych warunkach życia: „Mimo że byłam bardzo mile przyjęta i przez rodzinę, i przez środowisko w pracy i na studiach również, ale ta tęsknota straszliwa za Łodzią, za Polską, za naszymi… no w ogóle, za rodziną, była tak silna, że ja cały czas myślałam, że to będzie, nooo… jakiś krótki okres czasu, a potem ja wrócę. I tak z tą myślą cały czas żyłam i jakoś tak szybko życie zaczęło się toczyć, bo potem już rozwinęła się rodzina, przyszły dzieci na świat i nie było czasu aż tak myśleć, życie pędziło swoja droga, trzeba było dzieci dać do szkoły, prawda. No i jakoś tak nie było czasu, to było tempo takie raczej podobne do dzisiejszego, zwłaszcza, że my zawsze mieliśmy z mężem pełne ręce roboty.”
Wszystko to sprawiło, że znalazła swoją niszę, swoje miejsce, ale też dzięki tak szerokiej działalności miała cały czas kontakt z Polską. Przyznaje też, że życie w Jugosławii było łatwiejsze, gdy je przyrówna zarówno do PRL-u, jak i do obecnej Macedonii. Jugosławia umożliwiała swobodę kontaktów, podróże, zabezpieczenie ekonomiczne. Teraźniejszość rozczarowuje, w ocenie Teresy na pewno jest trudniejsza dla młodych ludzi.

Obecnie Teresa jest już na emeryturze. Przez całe życie pracowała w radiu jako realizator dźwięku. Dzięki tej pracy miała też stały kontakt z Polską, współpracowała z Polskim Radiem, promowała polskich artystów. Prócz wykonywania pracy zawodowej zajmowała się domem, gdzie dbała o zachowanie języka polskiego, ale też tradycji związanych ze świętami Bożego Narodzenia czy Wielkanocy. Jak podkreśla, zawsze jednak idzie to w parze z poznawaniem i przestrzeganiem tradycji z domu męża i kraju, w którym żyje. W latach osiemdziesiątych, w związku z niepokojącymi wiadomościami z Polski na temat strajków i wprowadzeniem Stanu Wojennego, zaangażowała się w tworzenie pierwszego towarzystwa polonijnego. W tej chwili jest prezeską jednego z trzech towarzystw polonijnych „Klub Polonia”, powstałego na bazie Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Macedońskiej. Nadal stara się aktywizować Polaków, głównie Polki mieszkające w Macedonii, organizuje wieczory poezji czy spotkania świąteczne. Często tez organizuje pomoc dla rodzin uboższych, ludzi starszych czy kobiet uwikłanych w nieudane małżeństwa. Na co dzień chętnie też przyjmuje gości i opowiada im o Macedonii, częstując przy tym ciastem i figami z ogrodu. Jej ulubionym miejscem w kraju jest Ochryd oraz ulica przy Stowarzyszeniu Pisarzy Macedońskich w Skopju.

Teresa czuje się Polką. Co do tego nigdy nie ma wątpliwości. Podkreśla to działalnością w Towarzystwie Polonijnym. Na co dzień też starała się i stara przekazać innym wiedzę o Polsce, zainteresowanie jej historią, kulturą, językiem. Język jest dla niej wyznacznikiem tożsamości, język, którego nie można zapomnieć i którego powinno się uczyć kolejne pokolenia. Jej dzieci, wnuki, a także mąż mówią po polsku. Cały dom ma też wiele polskich elementów, obrazów, pamiątek, a przede wszystkim mnóstwo książek. W telewizorze często nastawiony jest program TV Polonia. Do kuchni Teresa też wprowadziła wiele polskich elementów, zwłaszcza przy okazji świąt dba o smak potraw, postrzegany jako tradycyjny. Dlatego znajomi przywożą jej już we wrześniu grzyby z Polski. O Macedończykach często mówi „oni”, ale Macedonia jest też jest jej krajem. Ma tu swoje ulubione miejsca, przyjaciół, piękne wspomnienia i dużo planów. O powrocie do Polski cały czas jednak marzy.