Iraklis Georgiadis е роден во 1954 година во Свидница како син на бегалци од Грција – Грк и Македонка. После завршувањето на стручното училиште каде што ја изучувал професијата стругар, почнал да работи во локлната фабрика на вагони. Истовремено одел во музичкото училиште во Валбжих. Во 1976 година отишол во Македонија и останал во Тетово. Во 1977 започна да учи во музичкото училиште во Скопје. Од 1980 година работи во музичкото училиште како учител. Бидејќи македонските учебници не му се допаднале за време на лекциите често ги користел материјалите кои ги донел од Полска – истовремено учејќи ги македонските деца на полските мелодии. Уште во Полска научил да свири на армоника, кога беше во петто одделение. Неговиот интерес за музиката бил доста необичен затоа што неговато семејство не било музикално воопшто. „Имав таква желба, нешто така ми зборува а никој во фамилијата не свирел на никаков инструмент“. Да му ги исполнат желбите на синот родителите го запишале во музички дневен престој во Свидница. И така започнала неговата љубов кон акордеонот, која што трае до ден денес.

Уште во Свидница после завршувањето на основното училиште Ирек почнал да оди во стручното училиште каде што ја изучувал професијата стругар. Образованието го продлолжил во стручното механичко училиште. Истовремено го посетувал музичкиот дневен престој каде учил да свири на акордеон. Во 1974 година го заврши стручното училиште. Ирек не сакал да ја заврши својата авантура со музиката затоа одлучил да продолжи неговото музичко образовање. „Во лето го положив испитот во музичкото училиште за акордеон. Имав подготвена програма која што доста добро ја изведов и ми рекоа дека ме примат“.
Во тоа време почнал да работи во фабриката на вагони во Свидница во технолошката канцеларија. И така две години патувал измеѓу Валбжих и Свидница се поради љубовта кон акордеонот. „Тие денови кога требаше да одам во Валбжих работев седум, не осум часа. Требаше да стигнам до дома да се спремам и брзо на автобус за Валбжих. И така беше две години…трка“Логистичкиот проблем не му бил единствениот . Требаше да купи соодветен инструмент кој се користеше во училиштето а тој беше прескап за млад студент. Затоа заедно со соседот кој исто така започнал да учи во ова училиште купиле еден заедно за да можат двајцата да вежбат на него.

Иако што самиот забележа Ирек само првите месеци имаше проблеми да се прилагоди. Истовремено твдри дека проблемите со прилагодувањето се нешто сосем природно. „За секого е тешко. Ако некој рече дека не е сигурно лаже. Првите месеци…Друга средина, не го знаеш јазикот, немаш пријатели, немаш со кого да разговараш. А јас на таа возраст, дваесет и две години ги оставив сите пријатели од детство. Досега ми недостасуваат. Но мислам дека брзо се снајдов. Уште во декември свирев со групата“ Во прилагодувањето многу важна улога одиграло тоа што одел во училиште и немал време да размислува што оставил во Полска. Истакнува дека не сите се снашле со преселбата од Полска – и порано или покасно се вратиле во држави од кои емигрирале во Македонија.

Ирек чуствува дека неговите контакти со другарите од Полска се ослабнати. Но во Македонија ги одржува контактите со другите музичари. Музичар станал исто така неговиот син иако не можат да се сложат во естетската сфера. „Има сега ваква група, ја свират една модерната музика која што јас не ја разбирам. Ова за мене не е музика тој свири hardcore…ова е за луди музиката не се пее таму туку се вика“ Исто така ја забележува разликата меѓу полската и балканската музика. „Да сосема е различна, се разликува од полската музика. Јас имам корени и малку ја слушав и грчката музика во Полска. Тие балканските ритми во моите уши. Полјаците не ги знат. Јас се сеќавам кога учев да свирам на акордеон беше долг тактот. После тоа научив нешто од слушање, но секој музичар ако не го знае тој метрумот не може да го одсвири…“
Не му недостасува полската кујна затоа што во неговиот дом родителите повеќе ја сакале грчката кујна. Но Ирек има свои кулинарскте слабости:„Сега кога бевме во Полска, сопругата на пријателот направи пирошки…овие пирошки, не можам, и велам на жена ми да го запише рецептот да направи дома кога ќе си дојдеме“.

Ирек не се чуствува ниту како Полјак ниту како Македонец – е Грк. Забележува нешто специфично во неговиот идентитет. Чуствува дека е Грк ама е лут кога некој лошо зборува за македонците. Од другата страна свесен е дека бегалците кои се вратиле во Грција се идентификуваат во Грција како полјаци – не како грци. Во овој контекст вреди да се наведатнеговите зборови „Каменот е најтежок во место каде што стои. Нема корени. Јас го чустбувам тоа во секој момент дека сум…Можеби децата ќе растат нормално ама јас не. Не може да се биде во едно тоа и другото.“