Barbara urodziła się w Sławkowie w 1948 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej w swoim rodzinnym mieście zaczęła naukę w liceum medycznym w Katowicach. Na studia poszła do Warszawy, gdzie studiowała pedagogikę specjalną oraz bibliotekoznawstwo. Po ukończeniu studiów wyjechała do pracy do Chorzowa, równolegle zaś rozpoczęła studia zaoczne w Krakowie.
W 1977 roku na wakacjach w Bułgarii poznała przyszłego męża. W 1978 roku wyjechała do męża, do Macedonii. Tam po roku nauki języka i oswajania się z nowym krajem dostała prace w przedszkolu. Od samego początku swojego pobytu w Macedonii była zaangażowana w działalność towarzystw polonijnych. Czerpie z tego dużo satysfakcji. Niejednokrotnie zdarzało jej się zarwać noc po to tylko, by planowane przedsięwzięcie miało właściwą oprawę: „Bardzo często spałyśmy – my Polki, które działałyśmy i działamy w dalszym ciągu w Stowarzyszeniu Polonijnym – po dwie trzy godziny, tylko dlatego, żeby następnego dnia na jakiejś tam imprezie, którą się organizowało, pokazać to, co jest dla nas bardzo ważne, czym my się chlubimy – to coś polskiego”.

Barbara urodziła się w Sławkowie w 1949 roku, co komentuje w następujący sposób: „Wcale się go nie wstydzę, podobno bardzo dobry rok. Mądrzy ludzie się rodzili w tym roku”. W Katowicach chodziła do szkoły medycznej. Po jej ukończeniu wyjechała na studia do Warszawy – niestety nie dostała się na wymarzoną medycynę. Wtedy zrobiła coś zupełnie szalonego: „więc pojechałam pierwszym autobusem, który z Akademii Medycznej był. Wsiadłam do tego autobusu, jakoś tak wyszło, że zauważyłam na którymś tam przystanku zdecydowałam się wysiąść. Patrzę – Instytut Marii Grzegorzewskiej. Wysiadłam na rogu, dostałam się na studia na pedagogikę specjalną”. Równolegle studiowała bibliotekoznawstwo. Po zakończeniu studiów dostała dobrą pracę w liceum medycznym jako nauczyciel zawodu oraz w liceum ogólnokształcącym Kopernika w Chorzowie jako psycholog. Jednocześnie w Krakowie zaczęła zaocznie studiować pedagogikę z psychologią: „Chciało mi się uczyć. Poza tym kochałam Kraków, dlatego że powinnam się w Krakowie urodzić. No mama mnie «wytrzepała» akurat gdzie indziej, na wakacjach.” Niedługo potem dostała pracę na Śląsku, co – jak sama podkreśla – wcale jej nie przeszkadzało gdyż: „jakąś taką sympatię miałam, bardzo wielką sympatię do Śląska. Nie wiem, dlaczego. Mój tata to bardzo ładnie opowiadał dowcipy o Śląsku (…) gwara śląska mnie bardzo interesowała. Lubiłam ten Śląsk. Jak dostałam skierowanie do pracy w Katowicach, to zupełnie się tym nie zmartwiłam. Tylko się ucieszyłam. No i siedziałam tam do 1978 roku”.

Przed wyprowadzką do Macedonii Barbara miała spore obawy: „ja się martwiłam na początku, mimo że byłam młoda i że – powiedzmy – przeważały uczucia. Martwiłam się, jak to środowisko… To jest ogromna bariera: kulturowa, językowa. Trzeba było tutaj wytrzymać, trzeba było się najpierw przystosować do tego. Martwiłam się o to, czy ja dam radę. Dałam radę – jeżeli pracowałam tutaj 34 lata – to chyba tak. (…) W bardzo kulturalny sposób zostałam zaakceptowana, naprawdę bardzo dobrze. To miało ogromny wpływ na moje przystosowanie się tutaj, na lżejsze przystosowanie się do tego środowiska”.
W początkowym okresie pobytu w Macedonii bardzo pomogła jej pobieżna znajomość języka serbskiego. Jednak jej ambicją było nauczyć się macedońskiego – którego uczyła się zarówno sama (z książek, radia i telewizji), jak również z pomocą męża. Nauka chyba dała efekty – zważywszy na to, że dziś pracuje dorywczo jako tłumacz przysięgły.
W adaptacji do nowego środowiska pomogła jej też umiejętność egzystowania z innymi ludźmi, którą tak opisuje: „trzeba być trochę dyplomatą w życiu, trochę politykiem w życiu: trochę ślepym, trochę głuchym, trochę nie rozumieć. A jak mi coś mi nie pasowało, to jeszcze jak mój teść żył, to mówiłam: «jak, jak?». A on mówił: «aha, co ci nie pasuje, to nie rozumiesz». Ja mówię «no bo nie rozumiem, jestem cudzoziemką, to mogę nie zrozumieć».

Jest już na emeryturze, ale dorywczo pracuje też jako tłumacz przysięgły: „Dorywcza praca. No ale też jest dla mnie bardzo ważne, bo mam kontakt z językami, muszę się postarać o to, żeby uzupełnić swoje wiadomości, nie muszę mieć wiadomości z ekonomi, jak nie jestem ekonomistą czy z prawa. No więc muszę troszeczkę poczytać, muszę troszkę pomyśleć”.
W czasie wolnym lubi jeździć na działkę pod miastem i pielęgnować z mężem znajdujący się na niej sad owocowy. Z rosnących tam owoców powstają później przepyszne nalewki, dżemy i marynowane na słodko owoce.

Wciąż bardzo ważna jest też dla niej zarówno przeszła, jak i aktualna działalność na rzecz Polonii w Macedonii. Przez te wszystkie lata bardzo jej zależało nie tylko na kultywowaniu dawnych tradycji, ale i na rozpowszechnianiu wiedzy o nich – również wśród znajomych. Wraz z innymi Polakami chcieli pokazywać swoim przyjaciołom, skąd są i jaka jest ich kultura: „żeby się spotkać w trakcie Wigilii, żeby przypomnieć, jak to babcia gotowała potrawy wigilijne, żeby na Wielkanoc jajkiem się połamać, żeby sobie pośpiewać kolędy i inne piosenki polskie, biesiadne powiedzmy. Bardzo wiele z nas jest uzdolnionych muzykalnie więc miałyśmy instrumenty, grałyśmy na instrumentach, każda tam jakiś głos miała. Prawda, nie operowy, ale śpiewałyśmy, ile się tylko dało. W to byli włączeni oczywiście nasi mężowie, przede wszystkim i nasi mocodawcy, przyjaciele. To byłoby bezcelowe, gdyby tylko zostawały te przyjęcia, te spotkania, gdyby zostawały tylko w środowiskach rodzinnych, w rodzinie. My przedstawiając nasze obyczaje, zwyczaje, (…) wszystko to, czego nauczyłyśmy się w Polsce, że będziemy przedstawiać to, co nam przekazała babcia, mama i co same chciałyśmy przyjąć, to polskie. No, a najważnijesze było to, abyśmy przedstawiły również środowisko naszym przyjaciołom macedońskim. Bardzo wielu z naszych przyjaciół z przyjemnością robi w tej chwili bigos, robi galaretkę z nóżki (…), kompoty, zupy, barszcz jest uwielbiany przez naszych przyjaciół”.

„Polskość” pani Barbary przejawia się na wiele różnych sposobów: „zawsze wtrącę jakąś polską… czy polskie słowo, czy polską tradycję. Gdzieś mi się przypomni, że u nas to było tak. U was robiło się tak, a u nas się robi zupełnie inaczej. Tego nie można uniknąć, dlatego, że do końca życia my będziemy Polakami, prawda? My się rodzimy tam, z tamtego środowiska jesteśmy. Tam nas nauczono mówić, śpiewać, pisać, tańczyć, gotować, no i oczywiście mówimy o kulturze osobistej. To jest wszystko z domu wyniesione. I ten dom tak się ciągnie, ciągnie, ciągnie, ciągnie do tutaj… tyle lat. (…) Tak jak powiedziałam – Polką umrę. Nie wiem tylko, na której ziemi mnie pochowają”.