Władysława urodziła się w roku 1938 we wsi Ptaki (obecnie województwo podlaskie), jako trzecie dziecko z sześciorga rodzeństwa. Rodzice mieli małe gospodarstwo, ale po drugiej wojnie światowej musieli opuścić swoją wieś i przesiedlić się na Mazury, gdzie objęli poniemieckie gospodarstwo. W Ptakach pozostał grób ukochanej starszej siostry Władysławy, Janiny. Wieś, do której się przenieśli, nazywała się Krzyki. Władysława mieszkała tam do szesnastego roku życia. Ojciec stracił w wypadku rękę, więc ona za namową brata przeniosła się do Wałbrzycha, by podjąć pracę i podratować rodzinny budżet. Nauki w Wałbrzychu nie kontynuowała, bo nie miała niestety czasu i możliwości. Pracowała między innymi w rozlewni piwa. W tym czasie poznała swojego pierwszego męża, związek nie przetrwał próby czasu, ale dzięki niemu urodziła jej się córeczka, której nadała imię Ewa. Przez kilka lat mieszkała i pracowała w Czechosłowacji, gdzie poznała drugiego męża, tam też urodziły się jej bliźnięta, Jana i Piotr. Na początku lat siedemdziesiątych cała rodzina przeniosła się do Macedonii. Od tej pory, aż po dziś dzień, Władysława mieszka w mieście Tetovo. Przez kilka lat pracowała, aż do otrzymania renty z Czechosłowacji. W 1986 roku zmarł jej mąż. Obecnie Władysława wiedzie spokojne życie i cieszy się z tego, że ma przy sobie rodzinę.

Na świat przyszła w miejscowości Ptaki, tuż przy granicy z obecną Białorusią. Była trzecim z kolei dzieckiem w rodzinie, miała starszego brata i siostrę, która zmarła przedwcześnie, oraz trzy młodsze siostry. Tam mieszkała do siódmego roku życia, a następnie wraz z rodziną przeniosła się na Mazury. Zamieszkali w poniemieckiej wsi, nie daleko była szkoła, mająca jednak tylko cztery pierwsze klasy. Żeby Władysława mogła kontynuować naukę po czwartej klasie, musiała codziennie chodzić ponad pięć kilometrów w jedną stronę, na co nie zawsze miała czas, bo pomagała rodzicom w polu. Jej tata stracił w wypadku rękę, gospodarstwo było duże, ale nie miał kto pracować. Rodzinie było coraz ciężej. Brat, który wyjechał w poszukiwaniu pracy do Wałbrzycha, namówił swoich bliskich, by uczynili to samo. Władysława była wówczas szesnastoletnią dziewczyną, ale nie miała czasu na szkołę i życie towarzyskie. Jako najstarsza po bracie musiała pójść do pracy, było jej żal z tego powodu porzucać naukę, ale nie miała innego wyjścia. Swoją pierwszą pracę podjęła w miejscowym browarze, a później jeszcze w kilku innych miejscach. To nie były łatwe i przyjemne zajęcia, ale Władysława zawsze się starała w każde zajęcie „wkładać” serce: „Ja gdzie pracę znalazłam, umiałam się pogodzić z ludźmi i szybko się uczyłam, to co pracowałam, znaczy musiałam tak dopiąć, że mogę lepiej zrobić od drugich i to mi zostało.” W Polsce przepracowała siedem lat, po czym wyjechała do pracy do Czechosłowacji.

Początki życia w Macedonii nie były dla Władysławy łatwe. Jeszcze w Czechosłowacji chorowała, więc jak przyjechała do Tetova, musiała się udać do szpitala. Po przeprowadzce wszystko było dla niej nowe: klimat, religia, język. Powoli jednak przywykła do życia w Macedonii. Udało jej się podjąć pracę, ale po paru latach musiała przejść na rentę. W połowie lat osiemdziesiątych zmarł jej mąż, ale nie załamała się, bo miała przy sobie dzieci, z którymi jest bardzo związana. Kultywuje święta i tradycje polskie: „Dokąd będę, żywa, to będzie tak, że święta będzie się obchodzić jak w Polsce.” Lubi czytać po polsku i oglądać programy naukowe w tym języku. Podoba jej się, że Polacy są bardzo gościnni i otwarci, nie ma w nich brutalności. W Polsce ostatni raz była około dziesięciu lat temu, mówi, że już nigdy nie pojedzie: „Ja się z tym pogodziłam, pogodziłam się z tym, bo nie mam gdzie wracać, do kogo, w Polsce mam jedną tylko siostrę, nie mam gdzie się wracać.”

Życie Władysławy płynie swoim własnym spokojnym rytmem. Przeżyła niespokojne chwile w trakcie konfliktu zbrojnego w 2001 roku. Bała się bardziej o swoich bliskich niż o siebie samą, zwłaszcza o syna – martwiła się, że będzie musiał walczyć z sąsiadami i kolegami. Musiała na jakiś czas opuścić swoje mieszkanie i przeczekać trudne chwile w Skopju. Na szczęście mogła liczyć na swoich sąsiadów, którzy pilnowali jej dobytku. Zawsze starała się żyć w zgodzie z innymi ludźmi, niezależnie od tego, jakiej są wiary, czy w jakim języku mówią. Ludzie od razu czują, że Władysława – czy też, jak tu mówią na nią, „tetka” Wanda – to „dusza człowiek”. Szanują i lubią ją zarówno Albańscy, jak i Macedońscy sąsiedzi. Po konflikcie ona sama wróciła do mieszkania, a jej życie wróciło do normy. Nie mówi o tym, że w Macedonii żyje się jej dobrze, bo to nie miejsce określa jej szczęście, a ludzie, z którymi żyję. Mieszka razem ze swoim synem Piotrem, synową Marzeną, która jest dla niej dużym wsparciem i ich córkami, które uwielbia rozpieszczać. Ewa z rodziną także mieszka w Tetovie, a Jana w Skopju. Jedyne, czego Władysława potrzebuje, to spokojne życie i zdrowie dla dzieci i wnuków.

Władysława utożsamia się z krajem urodzeni: „Obywatelstw można mieć i dziesięć, ale narodowość jedną”. Mówi o sobie „ja, Polka”. Nie myśli jednak nad powrotem do kraju. Zdrowie już jej nie pozwala na tak dalekie podróże, a z bliskich została tylko siostra. Ma tylko jedno marzenie związane z ojczyzną, odwiedzić Ptaki, gdzie został grób jej ukochanej siostry Janiny.